Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα της περιοχής του Παπάγου – Χολαργού είναι και η αισθητική εικόνα και ποιότητα των κατασκευών, είτε αυτές είναι μονοκατοικίες (όσες έχουν απομείνει), είτε πολυκατοικίες. Παρά τις δοκιμασίες των τελευταίων ετών, τα σπίτια του Παπάγου και του Χολαργού παραμένουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και με τακτοποιημένους κήπους και φροντισμένες εισόδους. Θα μπορούσε δε να πει κάποιος ότι, αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό είναι εκείνο που κάνει να ξεχωρίζει την περιοχή μας από πολλές άλλες, και της δίνει την αξία την οποία έχει, μαζί φυσικά μετά πάρα πολλά πάρκα και αλσύλλια, τα οποία βρίσκονται διεσπαρμένα, σε όλη σχεδόν την έκταση της.
Δυστυχώς, η ωραία αυτή εικόνα η οποία έχει κάνει το προάστιο μας πασίγνωστο και περιζήτητο σαν περιοχή κατοικίας σε όλη την Αττική, αμαυρώνεται πάρα πολύ, από την κατάσταση των δρόμων και των πεζοδρομίων. Ίσως πιο πολύ από άλλα σημεία της Αττικής, τα πεζοδρόμια του Δήμου μας είναι σε σχεδόν απαράδεκτη κατάσταση, εκτός από ορισμένα συγκεκριμένα σημεία τα οποία μάλλον κατά τύχη προσέχθηκαν. Η ομορφιά είναι εντός των ιδιωτικών τειχών και από τους καλαίσθητους ιδιοκτήτες, ενώ ο δημόσιος χώρος πάσχει χαρακτηριστικά, και σε αναντιστοιχία με τον ιδιωτικό.
Βρωμιά, σπασμένες πλάκες, πολλές φορές ανασηκωμένες από ρίζες δέντρων, παγίδες θανάτου, για κάθε άνθρωπο στερούμενο φυσικής καταστάσεως και ισορροπίας στελέχους των ειδικών δυνάμεων, και άλλα πολλά, συνθέτουν μια πραγματικά ζοφερή εικόνα για όποιον θα επιμείνει να μην κατέλθει στο επίπεδο του οδοστρώματος, ιδίως από στενές οδούς υπερτοπικής κυκλοφορίας (πχ οδός Υμηττού). Για να μη μιλήσουμε, τέλος, για την προ πολλών ετών κακή επιλογή καρποφόρων δέντρων για φύτευση σε πεζοδρόμια, των οποίων οι καρποί (ελιές, νεράτζια) πέφτουν και επιτείνουν την ολισθηρότητα και επικινδυνότητα των όσων προαναφέραμε.
Είναι δε περίεργο, πως σε χώρες πιο πλούσιες από τις δικές μας, τα πεζοδρόμια δεν έχουν μια τόσο «βαριά» εικόνα, με τις περίεργες κλασικές τσιμεντόπλακες, όπως και τα μεγάλα ύψη τους σε σχέση με το οδόστρωμα, τα οποία είναι δύσκολο πολλές φορές να τα ανέλθει ένας ηλικιωμένος άνθρωπος, μια μητέρα με καρότσι μωρού ή ακόμα χειρότερα, ένα ΑΜΕΑ.
Όπου ΕΙΔΙΚΑ στην περίπτωση των ΑΜΕΑ, υπάρχει μια υποκριτική εγρήγορση στο να μην παρκάρουν τα αυτοκίνητα μπροστά από τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα διόδους διέλευσης τους, σε δυο-τρία κεντρικά σημαία, ενώ σχεδόν οπουδήποτε αλλού, η κατάσταση χωλαίνει. Και το αστείο είναι πως εάν ποτέ κάποιος τρελός προτείνει ριζική λύση για αυτά τα επικίνδυνα πλέον δέντρα (και μάλιστα στους πρόποδες Εθνικού Δρυμού, όπου το τελευταίο που λείπει είναι τα δέντρα…), για να μπορεί ΑΚΡΙΒΩΣ μια μητέρα, ή ένας υπερήλικας περιπατητής, η ΑΜΕΑ να χρησιμοποιήσει το πεζοδρόμιο απρόσκοπτα και αδιατάρακτα, όπως δικαιούται και πληρώνει αδρότατα για αυτό, θα ανοίξουν οι πύλες της κολάσεως από εκείνους οι οποίοι προτιμούν να ταλαιπωρείται και να σακατεύεται ο κόσμος, παρά να τεθεί το θέμα των άθλιων πεζοδρομίων επί τάπητος και με γνώμονα την εξυπηρέτηση αυτών για τους οποίους είχε κατασκευαστεί να εξυπηρετεί τόσα χρόνια πριν.
Tου Γρηγόρη Μαλούκου
