Η Αθήνα, ειδικά καταμεσής του καλοκαιριού, μπορεί να γίνει αφόρητη. Το μόνιμο βουητό της πόλης, η άσφαλτος που καίει και η αίσθηση του αστικού ασφυκτικού κλοιού σε ωθούν να αναζητήσεις την απόδραση. Για εμένα, που συχνά νιώθω την ανάγκη για μια ανάσα δροσιάς και γαλήνης, το Άλσος Παπάγου αποτελεί πάντα ένα μικρό καταφύγιο. Αυτή τη φορά, όμως, η αναζήτησή μου με οδήγησε σε ένα σημείο που ξεπέρασε κάθε προσδοκία: το «Piu Verde».
Μόλις μπήκα στο Άλσος, ένιωσα αμέσως τη διαφορά. Η θερμοκρασία πέφτει αισθητά, η μυρωδιά του πεύκου πλημμυρίζει τον αέρα και η αίσθηση ότι η πόλη χαμηλώνει τους ρυθμούς της είναι διάχυτη. Το «Piu Verde» εντάσσεται τόσο αρμονικά σε αυτό το καταπράσινο σκηνικό, που μοιάζει σαν να υπήρχε πάντα εκεί. Το γήινο, κομψό ντεκόρ του, με τις φυσικές αποχρώσεις και τις διακριτικές πινελιές, συνυπάρχει τέλεια με το περιβάλλον.
Αλλά αυτό που πραγματικά με μάγεψε από την πρώτη στιγμή ήταν η τεχνητή λίμνη του. Η παρουσία της προσδίδει μια απίστευτη δροσιά, μια αίσθηση ηρεμίας που σε αποτοξινώνει αμέσως από την αστική καθημερινότητα. Νιώθεις ότι έχεις βρεθεί σε μια όαση, κάπου μακριά, όπου ο χρόνος κυλά πιο αργά.
